Een paar weken geleden waren mijn partner Ahmet en ik voor een mooie rondreis van een week in Zuidoost Turkije. Grote steden Adana, Gaziantep en Sanliurfa stonden op het programma. Toen we in Gaziantep waren, een stad met ruim 1,6 miljoen inwoners, kwam bij ons beide meteen naar boven dat daar met hulp van Tactus Verslavingszorg een aantal jaren geleden een verslavingskliniek was neergezet. Zou het er nog zijn? Zouden we er welkom zijn voor een gesprek en een rondleiding? Ieder op onze eigen manier betrokken bij verslavingszorg, raakten we steeds enthousiaster over het idee om er naartoe te gaan. En in gedachten had ik dit blog al geschreven.

Samenwerking Tactus Verslavingszorg
Van 2010 t/m  2013 heeft Tactus in samenwerking met diverse partners in Gaziantep een verslavingskliniek met 58 bedden opgezet in het kader van een groot Europees project. Toen collega’s van Tactus destijds voor de eerste keer daar waren, kwamen ze er achter dat er geen behandeling was voor mensen met een verslaving boven de 18. Deze kwamen in de gevangenis of in het ziekenhuis terecht en daarna (weer) op straat. Iemand met een verslaving werd gezien als een crimineel en onbehandelbaar en dat is veelal nog het beeld. Voor jongeren was en is er wel een kliniek. In eerste instantie zou Tactus helpen bij het opzetten van een arbeidsre-integratieproject maar zonder een fatsoenlijke verslavingsbehandeling had dat niet zoveel zin. Daarom werd besloten om Gaziantep te ondersteunen bij het opzetten van een afkickkliniek, met name door kennis over te dragen over evidence based behandelmethoden. Ook kwam er een aantal keer een Turkse delegatie naar Nederland.

Amatem Gaziantep
Na een bezoekje aan het kasteel van Gaziantep, hakte Ahmet de knoop door en belde naar de kliniek. Meteen daarna namen we een taxi en lieten we ons erheen brengen. Een beetje op de gok. Wat zouden we nu aantreffen? Het was een stukje buiten de stad waar we terecht kwamen. Een groot wit gebouw met en hek eromheen. We liepen het terrein op en meldden ons bij de receptie. Voor we het wisten, zaten we in de gespreksruimte van de psycholoog. Helaas sprak hij geen Engels en ik geen Turks, dus spraken Ahmet en hij over de kliniek en de behandeling aldaar. Amatem is vooral voor crisis-detox, stabilisatie en diagnostiek. Een echte klinische behandeling is er niet. Hij wist wel vaag iets van de link met Nederland. Interesse voor een nieuwe uitwisseling was er des te meer. Zowel hij als de verpleegkundige die even later aansloot en wel heel goed Engels kon, vroegen ons de hemd van het lijf en zouden graag naar Nederland komen om kennis op te doen. Hun enthousiasme was hartverwarmend.

Waar men tegenaan loopt, is dat er geen goede nazorg is. Ze proberen na de behandeling contact te houden met de cliënt en diens familie. Maar velen redden het op deze manier niet. Ook is er sprake is van een personeelstekort. Het werken in de verslavingszorg wordt als lastig en ondankbaar werk gezien. En ik las ergens dat het slecht betaalt.

Presentatie Ahmet
Ahmet benadrukte tevens het belang van ervaringsdeskundigheid en de rol van de zelfhulp in Nederland, hoe hem dit geholpen heeft bij zijn eigen herstel en hoe hij dat nu inzet in zijn werk. Hij vertelde dat hij regelmatig presentaties geeft voor groepen over zijn eigen verslavingsverleden en Turkse achtergrond. En toen gebeurde het meest bijzondere van deze middag. Ahmet mocht een presentatie geven voor de groep. In een grote ruimte verzamelden zich zo’n 25 mensen, met name jonge mannen, die allemaal nieuwsgierig zijn kant op keken. Niet lang nadat hij zijn verhaal was begonnen, hingen ze aan zijn lippen. Een aantal van hen stelde vragen en ondanks dat ik de taal niet spreek, merkte ik aan de energie in de ruimte dat er zich iets magisch voltrok. De mensen voelden dat er iemand voor hen stond die hen begreep, in hun schoenen had gestaan en een vonkje van hoop kwam aanwakkeren. Het was prachtig om mee te maken en te zien hoe iedereen geraakt werd, ook het personeel. Na afloop kwam een aantal jongens nog apart even naar Ahmet toe om hem de hand te schudden en een praatje te maken.

Ik ben blij dat we gegaan zijn! En trots dat Ahmet er ging staan om zijn verhaal te delen om anderen te raken en steunen. Ik hoop dat we in de toekomst iets voor de kliniek kunnen betekenen. Tactus staat er in ieder geval voor open om een delegatie uit Gaziantep te ontvangen.

Auteur: Jeannette Ooink

Jeannette Ooink (links op de foto) is senior communicatiespecialist bij Tactus Verslavingszorg. Daarnaast werkt ze voor een aantal uren als programmacoördinator Imago en Stigma en landelijk mediacoördinator bij Verslavingskunde Nederland. Ze schrijft regelmatig over onderwerpen die met haar werk te maken hebben. Lees hier haar andere blogs.